GROOT HOUDEN
‘Als ik me zo voel dan weet ik het al’, zei ze tegen mij en tegen zichzelf aan het eind van haar 5e PMA sessie 🙂
Nu begrijp ik dat mijn gevoel van nu, midden in onze scheiding na 21 jaar, precies lijkt op het gevoel wat ik had na het overlijden van mijn vader toen ik 7 jaar was.
Dat verdriet en mijn gedrag van toen, waar ik me groot en sterk wilde houden, herken ik nu maar al te goed.
Ik ben me nu zo bewust van mijn gevoel dat ik het niet meer weg wil stoppen. Het geeft me een gevoel van vrijheid en dat ik nu een keus heb mijn gedrag te veranderen.
Zelfs als ik moe ben en door wil gaan, dan hoeft dat eigenlijk niet meer van mezelf. Ik mag en durf nu even stil te staan bij mijn verdriet.
Dat van mijn vader is al lang geleden, maar de situatie waar ik nu in zit, die is ook verdrietig voor mij en mijn dochters. Ik wil me niet meer groothouden, ook omdat ik weet en zelf ervaren heb dat groot houden me niet beter doet voelen, alleen maar voor even, maar niet echt. Ook voor mijn dochters wil ik dat, wanneer ze verdrietig zijn, ze dat ook mogen laten zien en delen als ze daar behoefte aan hebben.
Bijzonder hoe tijdens deze PMA sessie me zo duidelijk werd dat simpele triggers in het heden zoveel te maken hebben met het verleden. Triggers zoals een donkere houten tafel en zelfs de manier hoe de banken staan opgesteld. Het zien van tegenstrijdigheid in een gezicht, zoals verdrietige ogen in combinatie met een glimlach, die niet echt aanvoelt. Niet zo gek dat ik nu en al eigenlijk zou lang vermijd om ècht naar mezelf in de spiegel te kijken als ik me verdrietig voel, Ik probeer mezelf ‘groot te houden’ voor mijn dochters. Ik vermijd om te zien wat ik vroeger bij mijn verdrietige moeder zag, al die tijd vóór en nadat mijn vader overleden was.
Zelfs de blauw/groene kleur van de kopjes die ik notabene zelf heb uitgekozen en vaak op mijn donkere houten tafel heb staan, die kleur komt precies overeen met de blauw/groene beker waar ik een beetje mee speelde als 7 jarige, terwijl ik me heel rot voelde. Ook het gefrummel met mijn handen en het wegslikken van verdriet is zo herkenbaar allemaal, zelfs nu nog steeds in mijn volwassen leven.
Ik wil en ga het nu anders doen, ik wil me niet meer ‘groothouden’ als ik om de éen of andere reden verdrietig ben. Ik wil niet meer doen alsof. Ik wil gewoon écht zijn voor mijn dochters en voor mezelf. Deze sessie heeft me zoveel inzichten gegeven. Super fijn dat ik nu eindelijk begrijp waar dit gevoel vandaan komt en dat het door zoveel simpele waarnemingen in mijn huidige omgeving getriggerd kon worden.
We praten nog even na over de sessie en over haar donkere tafel, de blauw/groene kopjes etc. Als coach weet ik, wegdoen is niet nodig, want de lading is eraf. Ze is zich nu bewust van al die dingen en nog veel meer, op een manier zodat het haar niet meer uit balans zal brengen. Het zal haar eerder sterker maken nu ze zichzelf en haar gevoel begrijpt. En ook al die andere keren in haar leven dat ze verdrietig was of wellicht nog wel eens zal zijn.
Er zullen altijd verdrietige dingen gebeuren in het leven van ieder mens. Dat hoort bij het leven en als je er bewust van bent heb je een keus hoe lang je verdrietig wilt blijven of dat je iets anders gaat doen om je beter te voelen.
Zo is er altijd een oorzaak èn een oplossing voor ons gedrag 
Herken jij jezelf in dit verhaal en wil jij ook van klachten af? Meer genieten en gewoon lekker jezelf zijn door bewuster te worden van je eigen gedachten, gevoelens en gedrag?
Plan gerust een Gratis Intake met mij 
